12 مارسسالانه چین استروز ملی درختکاری. در این روز، میلیون‌ها چینی، از هر قشری، آثار خود را برای لحظه‌ای کنار می‌گذارند، بیل‌ها و سطل‌ها و همچنین نهال‌ها را برمی‌دارند و برای سبز کردن زادگاهشان پیاده‌روی می‌کنند.
اولین بار توسط استرلینگ مورتون، کشاورز آمریکایی، در سال 1872 ایجاد شد، روز درختکاری به منظور الهام بخشیدن به اشتیاق مردم برای کاشت و حفاظت از درختان، و حفاظت و بهبود محیط طبیعی که مردم برای زندگی خود به آن وابسته هستند، تعیین شد.
روز درختکاری چین می‌تواند به پیشنهاد سون یات سن (1866-1925)، رهبر بزرگ انقلاب چین، به دولت بی‌یانگ (1915-1927) در سال 1915 برمی‌گردد و سپس مقرراتی رسماً منتشر شد. جشنواره قبر جارویی (5 آوریل) به عنوان روز درختکاری پذیرفته شد. با این حال، 5 آوریل برای کاشت درختان در جنوب چین دیر بود و بنابراین توسط دولت ملی نانجینگ (1927-1949) به 12 مارس تغییر یافت تا سون یات سن را که در 12 مارس درگذشت. .
در فوریه 1979، پنجمین کنگره ملی خلق جمهوری خلق چین قطعنامه ای صادر کرد که 12 مارس به عنوان روز درختکاری چین در نظر گرفته می شود و کل کشور را ملزم می کند در این روز فعالیت های درختکاری را انجام دهند و از ساخت و ساز جنگلداری حمایت کنند. .
هنگامی که 12 مارس هر سال نزدیک می شود، رهبران کشور، کارمندان دولت، کارمندان شرکت و حتی دانش آموزان مدارس برای انجام وظیفه شهروندان در کاشت درخت به بیرون از خانه می روند. دنگ شیائوپینگ (1904-1997)، آغازگر فعال جنبش درختکاری چین و طراح اصلاحات و سیاست باز کردن در چین، به مدت هشت سال به طور مداوم در روز درختکاری درخت کاشت. با بهره مندی از جشنواره کاشت، چینی های بیشتری به ضرورت و اهمیت حفاظت از محیط زیست و پیگیری توسعه سازگار با محیط زیست پی می برند..تخمین زده می شود که طی سال های گذشته 50 میلیارد درخت در سراسر چین در کمپین های درختکاری داوطلبانه کاشته شده است.
اکنون کاشت درخت در بهار برای چینی‌ها به یک سنت تبدیل شده است، که نشان‌دهنده آغاز تحصیل کودکان، ثبت نام همکار خود در ارتش، یا جشن عروسی یا تولد است. همچنین در بسیاری از مناطق توسط مردم به عنوان روشی برای بزرگداشت مردگان و جلوگیری از تسخیر کشت خوب پذیرفته شده است.
برای کسانی که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند، روز درختکاری زمان بسیار خوبی برای پرش در شهر است. آنها اغلب این کاشت را به عنوان یک تور کوتاه خوب به همراه اعضای خانواده خود به طبیعت می برند. پس از کار میدانی با هم، آنها نه تنها محیط سبزتر را برداشت می کنند، بلکه روابط خانوادگی هماهنگ تری با عزیزانشان و همچنین اشتیاق بیشتری برای آینده دارند.
در همین حال، تعداد بیشتری از مهاجران در چین و گردشگران خارجی برای شرکت در جشنواره فاصله زمانی ویژه ای را ایجاد می کنند. آنها حتی توسط برخی از دولت های محلی مجاز به نام گذاری و پرستاری از درختانی هستند که کاشته اند. برای آنها بسیار جالب است که متوجه شوند گیاهانشان به درختان بزرگ تبدیل شده اند که هنوز تابلوی نام آنها روی آن است.
